wtorek, 22 września 2015

Szpital

Jestem w szpitalu juz 8 dobę po porodzie.  Siedzę w czterech ścianach, gapię się w sufit i nasłuchuję następnych kroków skierowanych w stronę mojej sali. A drzwi się nie zamykają. Wchodzą i wychodzą, wchodzą i wychodzą. Dostaję tu powoli na głowę. Dziecię leżące obok pod lampami urządziło mi tu wielki reset,  lepszy niż w spa. Z dala od Pulpeta, z dala od męża, dni mijają, a ja nawet nie wiem który dziś dzień tygodnia. Wszystko jednakowe, zlewa mi się w całość.  Nie muszę tutaj robić nic, poza leżeniem, odpoczywaniem i rozpuszczaniem się na widok mojego drugiego dziecięca,  zaznaczam że pięknego i przesłodkiego. Nie marudzi, nie płacze,  a jak mu się zdarzy to jest miodem dla moich uszu. Czyżby egzemplarz bezproblemowy?  Gdyby nie ta powracająca zoltaczka i niedomknięty przewód w serduszku.

czwartek, 3 września 2015

I po lecie

Jak dobrze, że już wrzesień. Po wyjątkowo upalnym sierpniu całuję po stopach nadchodzącą jesień. Jestem już w 36 tygodniu ciąży. Smyki kopią mnie po żebrach, jeden z wewnątrz, drugi z zewnątrz. Moje życie nabrało niezwykłego rozpędu. Nie ma czasu na rozmyślania na kanapie z komórką w łapie, co usiądę to muszę wstać - mama piciu, mama siusiu, mama ciągi włąć (mama pociągi włącz). Jednak zdaję sobie sprawę, że z jednym dzieckiem to i tak są wakacje (tak powiadają), a z dwójką małych czeka mnie duży hardkor. Obawy są duże.  Gdzieś tam w założeniu zawsze miałam wychowanie dwójki dzieci, ale nie spodziewałam się, że z mężem pójdzie tak szybko i powiedzmy sobie szczerze  - bez starań.