Jest jak jest

Myślałam, że jestem silna, ale jestem słaba, okropnie słaba. Ja, matka, pełniąca najważniejszą rolę w życiu dwójki malutkich dzieci, mam chwile straszliwego kryzysu. Chciałabym się móc rozsypać na cząsteczki i chciałabym, żeby ktoś mnie potem pozbierał do kupy. Myślałam, że taką rolę pełni mąż. A może on myśli, że to robi? Może ja oczekuję zbyt wiele? 

Jestem czasem w takim dołku, że jedynym czego pragnę, to żeby mnie wszyscy zostawili w spokoju. Mąż, dzieci. Żeby nikt mi nie bręczał, że chce jeść. Żeby ktoś za mnie chodził z Jarosławem do lekarzy, jechał w lutym do Katowic. 

Nie chce obnażać swoich słabości przed bliskimi, bo zaraz zaczynają mnie wyzywać, ustawiać do pionu, krzyczeć, że nie mam się poddawać, potrząsać mną, lać lodowatą wodę na twarz. Wrzeszczeć Basia otrząśnij się! 

A ja nie chcę! Ja chcę się rozsypać. Zanurzyć się i dotknąć dna, spuścić z kagańca, ponarzekać, wywrzeszczeć co mi się nie podoba, poobrażać się. Stać się małą niesforną dziewczynką w małych majteczkach, która grzebie w błocie i ma resztę w nosie. 

Gdy patrzę na Jarka, on się do mnie uśmiecha, jakby chciał powiedzieć "przestań się miżdżyć!" Z drugiej strony wiem, że serce ma nienormalne, a może źle ujęłam? "Wyjątkowe" to lepsze słowo. Hipoplazja lewej komory serca, "on nie jest zdrowy jak inne dzieci" - stale brzmią te słowa w uszach. 

Wiecie co on teraz robi? Żuje swoje palce, jakby mu zęby wychodziły.

Nie wiem jak to dalej będzie. Z mężem się nie dogaduje, dziecko mam chore. Może ja coś tu za bardzo wyolbrzymiam? Kiedyś, żeby wykrzyczeć się, obnażyć się tak całkiem do naga, pisałam pamiętniki, które pozniej niszczyłam. Gdybym je przeczytała od nowa, to uznałabym sama przed sobą, że jestem nienormalna. Ale to tylko słowa, dryfujące lekko myśli, dotknięte struny serca. 

Potem, gdy już sama się otrzepie, jestem na nowo gotowa do walki z dniem powszednim.

Muszę się tylko czasem rozsypać....