Kiepsko

Jestem tak zrozpaczona, że koniec. Przeżywam pierwszy raz, że tak bardzo się o kogoś martwię. A to jest moje dziecko. Byliśmy na kontroli w Katowicach, jechaliśmy 4 godziny w jedną stronę i na badaniu okazało się, że lewe serce się powiększyło i coraz lepiej funkcjonuje. Jednak echo wykazało płyn w płucach po zabiegu, a ekg jakiś nierówny rytm serca. Na początku lutego musimy położyć się do szpitala na parę dni. Schab dostanie Holtera i będą go dalej obserwować. Na domiar złego, poszłam dzisiaj do pediatry, aby zbadał małego, bo nie podoba mi się, że nie słychać go gdy mocno płacze. Moje wątpliwości zostały rozwiane już wcześniej, gdy okazało się, że przez moje małowodzie w ciąży i odwodnienie, dziecko nie miało miejsca w brzuchu by ćwiczyć mięśnie. Urodził się z HLHS i obniżonym napięciem. Jest mu potrzebna niezwłoczna rehabilitacja neuro-rozwojowa.

Pediatra wypisał mi skierowanie do neurologa i kazał dowiedzieć się o miejsce w poradni rehabilitacyjnej. Neurolog dziecięcy w moim mieście - jeden nie odbiera telefonów, drugi od 4 stycznia przyjmuje rejestracje. Rehabilitacja - wolny termin w marcu 2016, w trybie pilnym 14 stycznia. Jeszcze wczoraj miałam leczenie kanałowe zęba, bo mnie niemiłosiernie bolało przez prawie 2 tygodnie. Szalę goryczy przelał fakt, że zapisałam jutro prywatnie dziecko do neurologa i sama będę musiała z nim jechać do Poznania. Ponad 80km. Wizyta o 18.00 - 150zł.

Ja oczywiście jestem mało-domyślnym człowiekiem. Jarek na brzuchu trzyma główkę bardzo ładnie, szeroko się do nas uśmiecha, rozgląda się wszędzie, przesuwa wzrok i głowę za ruchomym przedmiotem, wkłada rączki do buzi, nie chce leżeć w łóżeczku za długo. Niby lekarz mówi, że to wszystko można zrehabilitować i go doprowadzić do normalności, ale ja już powoli wysiadam. Patrzę na normalne matki, które mają normalne zdrowe dzieci. Karmią piersią, niemowlęta są wesołe i radosne, zdrowo płaczą. Normalnie się rozwijają. Gdy byłam w szpitalach, matki karmiły dzieci swoim mlekiem, a ja chciałam się rzucić z okna, bo mój nie mógł. Nawet smoczka w buzi nie utrzymał. Tak bardzo chciałam go karmić piersią. Czuję się wręcz gorszą matką!

Kardiolodzy mnie opierdalają, że lekarstw nie przedłużyłam, pediatra mnie opierdala, że zwlekałam z rehabilitacją. A ja w domu mam jeszcze 2-letniego dzieciaka, który najchętniej wisiałby na mnie cały dzień. Na męża nie chce już donosić, bo musiałabym całą noc ten post pisać. Wszystko wisi na mojej głowie.

A czaszkę moją rozsadzają potężne wyrzuty sumienia. Mogłam dbać o tę ciążę, dużo wody pić - zwłaszcza, że upały były okropne. Nie denerwować się co mi kto powie. Nie przejmować się docinkami męża. Nikt o mnie nie dbał, to  ja o siebie nie miałam siły zadbać. Strużki łez płyną mi po policzkach, bo problemy mam ogromne, a ja nie wiem ile jeszcze wytrzymam. Do lekarzy muszę jeździć w dalekie podróże, a drugie dziecko w domu domaga się mamy na wyłączność. Serce mnie pobolewa, zaczynają zęby wypadać. Jestem wykończona. Nie wiem co będzie z Jarkiem, wszystko mnie boli, oczy mam napuchnięte od płaczu. Okropnie. Nie mam siły żyć. Nawet te święta mam gdzieś :(